Ήρεμοι πια και ευτυχισμένοι, αφεθείτε στο ταξίδι προς τη μέθεξη μέσα από τη κοφτερή ματιά του Τάσσου Σώντερς.
Στο ντοκιμανταίρ αυτό, παρακολουθούμε τις πορείες τριών φαινομενικά διαφορετικών ανθρώπων που τους ενώνει συμπαντικά η ίδια ανάγκη. Είναι η ανάγκη να ανοίξουν περάσματα προς το θείο και αυτήν ακριβώς επιχειρούν να κοινωνήσουν μέσω του ντοκιμανταίρ σε ολόκληρο τον κόσμο.
Η αναζήτησή τους θα τους φέρει πρόσωπο με πρόσωπο με την πνευματική τους υπόσταση. Θα τους παρασύρει στη δίνη της μυσταγωγίας. Εκεί όπου χορεύεις με το χάρο αντάμα και γίνεσαι αδερφός του.
Εκεί όπου μόνο ο αγνός γίνεται αρχηγός στο πανηγύρι, γιατί μόνος αυτός μπορεί να αντέξει τον πόνο του, μόνος αυτός μπορεί να γυρίσει πίσω καλλίτερος.
Οι “Μύστες” της ιστορίας αυτής, έρχονται ο καθένας από τους χρόνους και τα βιώματά του να μας μιλήσουν για την αλήθεια τους. Μα δεν τη λένε ολάκερη. Κι εδώ έρχεται η μαεστρία του Τάσσου Σώντερς να συμπληρώσει αυτό που δεν λέγεται. Τίθεται έτσι στο θεατή – κοινωνό της μυσταγωγίας – το αρχαίο ερώτημα: Μήπως όταν προσπαθούμε να στρέψουμε το βλέμμα μας ψηλά, εκεί ίσως όπου δεν φτάνει, καταφέρνουμε τελικά να δούμε μέσα μας (σύμφωνα και με την Ντορντονική διαδοχή “Θεός – Άνθρωπος – Θεάνθρωπος”);
Αντί για απάντηση ο Σώντερς αφήνει τις υπέροχες εικόνες της φύσης, των “Τόπων” όπου το θαύμα συντελείται, να πουν τη δική τους αλήθεια. Να φανερώσουν το καλά κρυμμένο μυστικό τους.
Θεός και Άνθρωπος. Ουρανός και Γη. Το αέναο πάντρεμα των δύο υποστάσεων της ζωής είναι αυτό που θα μας διαφεύγει, όσο δεν προσπαθούμε, όπως οι τρεις αντι-ήρωες της ταινίας να κοιτάξουμε τον αντεστραμμένο καθρέφτη κατάματα. Σωτήρη, Μάρκο, Γιώργο… αυτή η ταινία είναι για σας…
Λόγια σταράτα
Λόγια Σταράτα λοιπόν…
Ελάτε τώρα μαζί μας σε ένα υπέροχο ταξίδι στην άλλη Ελλάδα… Την Ελλάδα που ξέρει. Την Ελλάδα που δεν ξέχασε τι θα πει «ρωμέικη τσίπα»… Την Ελλάδα που μπούχτισε τόσα χρόνια να περιμένει τη λύτρωση της από τους κάθε λογής και κομματικής ιδιότητας, αργυρωνήτους «γιέσμαν», του τσίρκου που λέγεται «πολιτική ζωή του τόπου».
Μέσα σ’ ένα σκηνικό κοινωνικής απαξίωσης, ένας Έλληνας μπαίνει μπροστά.
Είναι ο Τόλης Γιαννέλος. Αποστολή του, να τα πει ένα χεράκι στους Ευρωπαίους εταίρους, αυτούς που θαρρούν πως θα παίξουν τη χώρα μας στα ζάρια. Με λόγια… σταράτα!…
Όπως σημειώνει ο Άλκης Κόλλιας, αρχισυντάκτης και εμπνευστής της ομώνυμης σειράς που εγκαινιάζεται σήμερα, «Η περίπτωση του Αποστόλη (Αποστόλης απ’ την Ανάκασα) είναι μοναδική. Αυτό το παιδί» συνεχίζει ο πολύπειρος ρεπόρτερ, «κατάφερε να υπερνικήσει τόσες και τόσες δυσκολίες, να σταθεί στο χώρο του τραγουδιού που τόσο αγάπησε, αλλά να μην ξεχάσει, ζαλισμένος από την πρόσκαιρη επιτυχία του, τον πραγματικό του σκοπό και εκείνους στους οποίους χρωστάει την ευτυχία του » (Στο σημείο αυτό, ο Άλκης Κόλλιας διευκρινίζει πως εννοεί τον ελληνικό λαό και τα προβλήματά του).
Κοιτάξτε εκείνο το παιδί, όπως θα ‘λεγε και ο Μάνος Χατζιδάκις, δια στόματος Δημήτρη Χορν, από το έργο «Ηθοποιός σημαίνει Φως». Με μόνο του όπλο το δίκιο, με μάτια καθαρά και λόγια… σταράτα, αυτός ο σύγχρονος Δαυίδ, υψώνει το ανάστημά του απέναντι στους γιγάντους. Πολεμά για μας στις Βρυξέλλες, στο διευθυντήριο της Τρόικας, της ΕΟΚ και του Μνημονίου.
Και απαιτεί.
Απαιτεί την προσοχή των μεγάλων, τη συμπαράσταση των ευρωπαίων λαών. Την αγωνιστική. Την άδολη. Άλλωστε, όπως έχει πει ο Κώστας Χατζής (Ιεχωβάς) «Αν δεν υπήρχαμε εμείς, πώς θα υπήρχανε οι άλλοι; Αν δεν υπήρχαν οι μικροί, πώς θα υπήρχαν οι μεγάλοι;»
…
Και νικά…